Bu gün gənc şair Cahan Seyidzadənin doğum günüdür. Artkaspi.az saytı şairin doğum gününü qutlayır və şeirlərini təqdim edir:
***
Səni unutsam,
dünyan dağılmaz, bilirəm,
mənim də dağılmış dünyam
qurulmaz yenidən.
Bilirəm, mən getsəm də,
ürəyinin daş hasarları üstünə qonmuş
sərçə ümidlərim
heç vaxt uçmaz isti ürəklərə.
Qorxma,
bir bəhanə uydurarıq
arxamızca sürünən kölgələrə.
Daha əvvəlki kimi deyiləm,
indi
özündən ağır yemi
aparmaq istəyən
qarışqa qədər cəsarətliyəm,
qərarlıyam...
Məsələn,
səsləsə keçmişin
mən cavab verərəm yerinə,
deyərəm ki,
"O daha mənim gələcəyimə aiddir”...
***
***
Sönür işıqları bütün evlərin,
səni unutmağa çalışanda.
Bir işıq tapa bilmirəm uzaqda
fikrimi yayındırmaq üçün...
Qadına düşər həmişəki kimi
xatirələri günə atıb
tozunu çırpmaq,
havasını dəyişib təzədən yerinə yığmaq
və
nimdaş xatirələri təkrar-təkrar yamayıb
yenidən geyinmək.
Toz basmış pencəkdən fərqim yoxdu indi,
çoxdandır isitmirəm heç kimi,
buz bağlamışam,
isinmək üçün cəhənnəmi arzulayıram.
Yeni adlar qoyuram hər şeyə
unutmuşcasına.
Axı səni unutmaq hər şeyi unutmaqdır...
hər gün bir ağacın altında oturub
gətməyimi gözləyirəm,
və sadəcə nəfəs alıram
çünki onda daha asan ötür zaman
və daha asan olur yaşamaq...
***
Səni unutsam,
dünyan dağılmaz, bilirəm,
mənim də dağılmış dünyam
qurulmaz yenidən.
Bilirəm, mən getsəm də,
ürəyinin daş hasarları üstünə qonmuş
sərçə ümidlərim
heç vaxt uçmaz isti ürəklərə.
Qorxma,
bir bəhanə uydurarıq
arxamızca sürünən kölgələrə.
Daha əvvəlki kimi deyiləm,
indi
özündən ağır yemi
aparmaq istəyən
qarışqa qədər cəsarətliyəm,
qərarlıyam...
Məsələn,
səsləsə keçmişin
mən cavab verərəm yerinə,
deyərəm ki,
"O daha mənim gələcəyimə aiddir”...
***
Sən barmaqlarını aparanda ovuclarının içində,
gözümdəki yaşlar da seyrəldi,
dünya iki yerə bölündü:
quşlar,
küləklər,
əllər
sənə,
yoxluqlar,
biləklər
və
ümidlər
mənə tərəf yönəldi...
Arzu-arzu öldürüb,
insan-insan dəfn etdim özümü.
Sən günahlarını aparanda baxışlarının içində
mənim də nəfəsim haçalandı:
alışım sənə,
verişim mənə tərəf yan aldı...
və sən Tanrının aparanda dünyamın içində
Kölgələrin də tanrısı olur – günəş...
zaman yoxdur ki... yoxdur... zaman donub...
maşınlar hərəkət edir dayanmadan,
şütüyür.
Buludlar boynumu döndərə biləcəyim qədər soldan
gözümün görə biləcəyi qədər uzağa gedir,
amma sən gəlmirsən...
Zaman yoxdur ki... zaman donub.
kəpənəklər doğulub ölür...
İnsan gözlərindəki işıqlar
öləziyib sönür...
Yanından ötənlərə
yalvaran xalanın salfetkaları satılıb bitir.
Balaca küçükdən qorxmağım
böyük qorxularımın içində əriyib itir.
sən yenə gəlmirsən...
Zaman yoxdur ki... zaman donub,
Tanrı dayanmadan "oğurluq edir”
kopyalayır insanları,
sevincləri,
kədərləri,
təkrar nəşr edir,
gedişləri,
yoxluqları
və
sənin yenə gəlməməyini...
***
Bir gün torpağın yaşıllığına qarışacaq
gözlərimi,
min il sonra tapılanda kimə aid olduğu bilinməyəcək
saçlarımı,
Yem dalınca gedən qarışqaların gəzişəcəyi
üzümü sevməyin
bəs etmir,
ruhumu sevməlisən,
bir də
qanadlarımı.
Ki o bədbəxt qadın kimi
Mən gördüm, yağış yağırdı,
yerin hamar səthində
çuxurlar yaradırdı,
deyəsən, kəpənəklər üçün
məzar qazırdı, Tanrı.
Əllərini açmışdı yer üzünə,
səpirdi insanların başı üzərindən
ovcundakı duaları,
ağlayırdı, inildəyirdi,
durun deyə, yalvarırdı Tanrı...
