artkaspi.az Şəfiqə Şəfanın şeirlərini təqdim edir: 

Payız sətirləri

Qovur dəli küləklər

bulud dəstələrini.

səmanın kənarına,

Pıçıldar zülmət gecə

buz kəsmiş sevgisini

tək-tənha küknarına.

Alabəzək yarpaqlar

çaylarda cərgə tutub

üzür bilinməzliyə,

Səmanın göz yaşları

kürəyimi üşüdür

soyuq həsrəti ilə.

Zülmət bürüyüb tamam

həyatın ağ üzünü,

İlk baharın dərdidir

son baharı ağladan.

Yerə, göyə nə var ki?

Payız çəkir hüzünü...

***

Yağış yağır şırhaşır…

Sanki damlalar qaçır,

Bir-biriylə yarışır.

Elə bil yer ilə göy

həsrətli aşiqlər tək

göz yaşları axıdıb

bir-birinə qovuşur...

Səma dəli Kür kimi

yenə coşub çağlayır,

Bəlkə dərdə düşübdür,

O da insanlar kimi

qüssələnib ağlayır?!

Ya da qəzəblənibdir

bu dünyanın əlindən,

Leysanından, selindən

yağdırıb hər tərəfə

ildırımlar gücüylə

yaman hay-həşir salır,

Hirsini yerdən alır.

Yəqin yer də ölümlü

Adəm övladları tək

günahlarını yuyur.

Büllur kimi tərtəmiz

damcıların altında

təmizlənib paklanır.

Sonra qızıl günəşin

şəfəqində əks olub

yeddi rəngə boyanır,

Lap təzə gəlin kimi...

Gül-çiçəklə bəzənmiş

yatağında oyanır,

Uzun bir ömür boyu,

Sevinc, səadət dolu

sabahlara boylanır!

***

Sorağın da getdi səninlə birgə...

Sonuncu hal-xətir xəbərin belə

qarışıb Bakının qızmar yayına

əridi günəşin şəfəqlərində...

Minlər, milyonların içindən keçib,

Qanıma, canıma hakim kəsilən

gur səsin, hənirin, isti nəfəsin

sildi son qətrəni həndəvərimdən,

Yağdı yad torpağa ani yağış tək...

Əsdi külək kimi nəfəsin, ətrin,

O yerlər səsinlə səhəri açdı,

Bəlkə sığallayıb özgə saçları

qatdı, qarışdırdı qızıl payızın

coşan rüzgarına, ilk xəzanına...

Nə haqla?

Nə adla?

qoparıb məndən

bəxşiş apararsan yad ağuşuna!

O sənin səsindi,

Sənin nəfəsin,

Sənin rahiyəndi,

Ancaq unutma...

Səsinə səsimin ahəngi hopub,

Nəfəsin nəmlənib nəfəsim ilə,

Ətrinə qarışıb tənimin ətri...

Canımdan can alıb getsən də bil ki?

Hər nəfəs alanda, hər danışanda,

Səsin qoşalaşar avazım ilə,

Nəfəsin dadlanar xoş ətrim ilə...

Məndən qopardığın bir parçam ilə

Hayana getsən də, harda olsan da,

Ardınca gələrək öz kölgən kimi

Mənlə doğmalaşar yad torpağı da!

***

Payız yarpaqları...

Pəncərəmə sovruldu,

İslanmış, titrək

eynən dodaqların tək...

Şüşə kimi donuq qəlbimin çatlağından

evimin istisini, nəfəsimi sordu.

Yenə dizə gəldim,

Yenə təslim oldum payıza...

***

Hava boğmur, əzizim,

Şəhər məngənəsidi

səni boğan, daraldan.

Havanın nə günahı?

Havadan çox hava var

bu havalı şəhərdə...

Dəmir caynaqlarını keçirib boğazına

boğur, boğduğu qədər...

Bitən nəfəsin deyil,

O ruhundur qarsımış dodaqlarından çıxan.

Dözə bilsən, döz hələ,

Bacarırsan təzələ

Candan aralı qalan təni özgə məkanda.

Biz ki öyrəncəliyik

yad yurda, yad havaya...

Asılmasın gözlərin saatın əqrəbindən

Zamandı da... özüyçün axır,

axdığı qədər.

Sən şeytan yuvasında qablaşdır günlərini,

Dürmələ göy əsgiyə.

Şəhər lap havalanıb

Havasız zənn etdiyin gur küçə, döngələrdə

Dönüb olub baş-ayaq.

Dayanmır nə dəyirman,

Nə küləklər şəhəri.

Əlimizdən nə gəlir?

Sürünüb bir təhəri

Ömrümüzü yaşayaq.

***

Bir şeir yazdım gecə vaxtı...

Gecənin rəngindən,

vahiməsindən,

soyuğundan,

tənhalığından qatdım içinə,

Şeirdən çox qorxularım alındı...

Çoxdan hazırmış kimi

bir-bir sıralandı,

Rəqəmlərdən muncuq düzüb

gecənin boynundan asdım,

Yaraşmadı,

Sətirlərim ürpəndi,

Sözlər yuxuma qoşulub qaçdı...