artkaspi.az gənc şair Vasif Əlihüseynin şeirlərini təqdim edir:

Ünvanını Bilmirəm

Qar yağır

sobanın istisinə qısılıb

anamın ölmədən öncə

bişirdiyi mürəbbəylə çay içirəm

və sənin getmədən öncə

birlikdə çəkdirdiyimiz şəkillərinə

baxdıqca,

düşünürəm ki heç kim əbədi deyil

soyuqda isinmək üçün

bütün şəkillərimizin sən tərəfini yandırmışam

ünvanını bilmirəm

yoxsa külünü qapınıza göndərərdim...

Qolları arxasına qandallanmış məhbus kimiyəm

Məni görmədiyin gecələrdə

nə qədər ağlamısansa

hamısı susuzluğumu yatırdıb

şəkillərimə baxdıqca

daha çox

gözümə görünmüsən

qolları arxasında qandallanmış

məhbus kimiyəm

sən gül gözləyirsən

mən isə

əlvida demək üçün əyilmişəm

qulağına pıçıldamağa

Anam

Üzünü

bu şəhərdən gizlədib.

Hər sabah yolları

süpürən anam.

Baxışındakı gileyi

süpürə bilməyəcək zamanı

gözlərindən

və bir də, alnındakı qırışları

ütüləyə bilməyəcək.

Qulaqlarını tutmuş

tıxaclı maşınların

siqnal səsləri

ürəyində sadaladığın

ehtiyacların sırasını

poza bilməyəcək, anam.

Ən yaxşısı

gedək kəndimizə

qapı-bacamızı süpür.

Bir də

sıyır yaşmağını

kəndimizə üzü açıq bax.

Və unutma

şəhərdən gətirdiyin

küçə adlarını,

çünki, "Qəhrəmanlar unudulmur”.

İndi elə rahatam ki, uzaqda

Vağzaldakı o qız kimi sən də dillən,

de ki, indi yola düşür avtobus.

De ki, indi pəncərədən boylanıb,

sənin üçün əl etməyin vaxtıdı.

Yoxluğunla uzaqdısa əllərin,

qayıtsan da, yollarını qısaltmaz

sənin dərdin elə dərdi, əzizim.

başqa heç nə məni belə qocaltmaz

az maraqlan mən neylədim, nə oldum,

kimi gördüm, kimi sevdim, əminsən?

indi elə rahatam ki, uzaqda,

heç bir qadın deyə bilmir, mənimsən.

Mən də elə darıxıram

Gözlərim yola dikilir,

günlərim daralanda.

Mən də elə darıxıram,

gecələr qaş qaralanda.

Hər gün evimdə təm-təkəm,

divarlar üstümə gəlir.

Bəzən olur təkliyim də

özümün pisimə gəlir.

Gəlir adamlar düz keçir,

evimin işığı sönmür.

Daha sənin kimi heç kim,

dolanıb başıma dönmür.

Vaxtımı verirəm bada,

darıxıb hara gəlirəm.

Günləri paltarım kimi,

ağ yuyub, qara sərirəm.