Artkaspi.az saytı Qəşəm Nəcəfzadənin "İlk
kitabın xatirəsi” adlı yazısını təqdim edir:
İndiki çıxan ilk kitabların sevinci qabaqkı kimi deyil.
Əvvəllər ilk kitab başqa bir aləm idi,
sevinci də, kədəri də, iztirabı da dadlı idi.
İlk kitabım
"Yazıçı” nəşriyyatında çıxıb. Adı da "Sevginin sonunu deməyin mənə.” Düz on il növbə gözləmişəm, bu kitabın çapı üçün.
İlk kitabın
çapını şairin özündən daha çox həyat
yoldaşı gözləyir. Və hər gün məndən sruşurdu, bəzən gündə üç dəfə. Nəticədə onun mənə şair kimi inamı öləndən
sonra çap olundu ilk kitabım. Daha heç
soruşmadı da.
Səbrimin
tükəndiyi bir vaxtda zəng etdilər ki, gəl kitabının siqnal nüsxəsini apar.
Kənddə şagirdlərimdən tutmuş, kolxoz sədrinə qədər hamıya dedim ki, gedirəm
kitabımı gətirməyə.
Gəldim İmişli
Dəmir Yol vağzalına. Qar yağırdı, qatara da bilet yox.
Ümumi vaqonda
ayaq üstə gəldim Bakıya. Küləklə dartışa-dartışa gəlib çıxdım "Yazıçı”
nəşriyyatının böyük redaktoru Mustafa İsgəndərzadənin yanına. O da məni
göndərdi "Qızıl Şərq” mətbəəsinin şöbə müdirinin yanına. O da məni göndərdi
Sumqayıt mətbəəsinin direktoru Aydının yanına. Dedi, kitabın orda çıxır, get
siqnal nüsxələrini götür.
"Sumqayıt hara, mən hara? Heç ömrümdə Sumqayıta getməmişəm.”
Nə isə, taksi ilə gəldim Sumqayıta. Mətbəədən
mənə beş dənə kitab verdilər. Səliqə ilə qalın kağıza bükmüşdülər.
Elə bil əlimin altında ürək çırpınırdı. Taksi ilə qayıtdım Bakı Dəmir yolu
Vağzalına. Bakıda ən yaxşı tanıdığım yer vağzaldı. Kənara çıxanda azıram.
İndinin özündə də.
Havanın şaxı
sınmışdı elə bil, artıq sulu qar yağırdı. Küçəni keçə-keçə kağız bağlamanı açdım ki, kitablarıma bir də
baxım. Qəflətən külək bağlamanı əlimdən alıb tramvayın relsinə atdı, tramvay
üstündən keçdi kitablarımın. Parça-parça olmuş kitablarımı sulu qarla örtülmüş relslərin arasından götürdüm. "İndi
ağlayımmı, gülümmü, bilmirəm? Bəs indi
kəndə necə qayıdım? Bu kitab parçalarını
kolxoz sədrinə, şagirdlərimə necə göstərim.”
Ya Allah, deyib
yenidən qayıtdım Sumqayıta, düz mətbəəyə. Dedilər, hazır kitab yoxdur, hələ tam tiraj on günə çap
olunacaq. Kor-peşman qayıtdım kəndə. Dörd gün evdən çölə çıxmadım, dərsə də
getmədim. Cırılmış vərəqləri bir-birinə
birləşdirib kitabımın maketini yaratdım. Hər dəfə cırılmış vərəqlərdə misralarımı
oxuyub kövrəlirdim. Çünki heç bir şeiri
bütöv oxumaq mümkün deyildi.
Baxın, o kitabda
sonuncu şeirə,
Sevdiyim gözəldi,
adı Gülüşdü.
Mənim misralarım
bostan tağları,
Nöqtələr
qarpızdı, nida yemişdi.
Və yaxud bu iki
misra:
Ürəyim uyuşmur
ayaqlarıma,
Ürəyim ayrıca
yeriyib gedir.
Beş kitabın ayrı-ayrı
hissələrini bir yer toplayıb bir kitab
düzəltmişdim. Hər dəfə əzük-üzük olmuş vərəqlərdə sağ qalan misralarım qaşıma
çıxırdı:
Dilqəmi, Kərəmi
dindi bu sazdan,
Yarama duz səpmə,
aşıq, bu düzdan.
Eşitdim adımı
qəfil o qızdan,
Gördüm ki,
yazığın dodağı bişdi.
***
Nə yaxşı oyağam
bu gecə vaxtı,
Küçə ürəyini döyündürməyə...
***
Ay kişi, döymə
arvadını,
Ay əllərin
qurusun,
Heç bilirsən onu
kim sevirdi?
Və sonda mənə elə
gəldi ki, elə ən yaxşı şeirlərim sağ qalan, yəni it-bata düşməyən misralarımdı.
Onları əzbər deyə-deyə məktəbə gedib-gəlirdim.
Şagirdlərim arada - bir kitabımı soruşsalar da, eşitməzliyə
qoyub yeni dərsin izahına başlayırdım.
Kitabımın
tiraji (15 min) çap olunana kimi Az.
Tv-nin "İlham” verilişində qonaq oldum. Aparıcı Nüsrət Kəsəmənli idi.
Verilişin vaxtını kənddə hamıya dedim, şagirdlərimə də, kolxoz sədrinə də.
Həmin axşam veriliş başlayan kimi işıqlar söndü. Bu da düşmənlərimin bir
qələbəsi oldu.
Mənim qələbəm isə
səbir, dözüm və təcrübə idi. Səhəri kənd
yolu ilə kiçik daşlara təpik vura-vura
ürəyimdə sağ qalan misralarımı oxuya-oxuya
məktəbə gedirdim: "Nöqtələr qarpızdı, nida yemişdi.”
Hərdən indi də
oxuyuram.
